به گزارش قدس آنلاین،‌ شعارهای زمان جنگ را ستاد و یا نهاد خاصی تولید نمی‌کرد، بلکه اغلب فی‌البداهه به وسیله فردی یا رزمنده‌ای در میان جمع و با توجه به مقتضیات خاص زمان و مکان ـ مثل قبل از عملیات یا حین عملیات و یا بعد از پیروزی ـ سر داده می‌شد و از قضا جاودانه می‌شد.

بنابراین اغلب شعارهای آن دوران را افرادی از بین خود مردم که دارای نیازهای مشترک و با هم بودند، پدید می‌آوردند یا لااقل جامعه با میل و طیب خاطر و شعور و بلوغ آن‌ها را تکرار می‌کرد. پس معمولاً شعار تنها وسیله تبلیغی و رسانه گروهی و همگانی است که مردم به واسطه آن حرفشان را می‌توانند به کرسی بنشانند.

به رغم اینکه بسیاری از شعارهای جنگ فی‌البداهه و مردمی بود، اما سخنان امام خمینی (ره) در طول جنگ نیز اساس و شالوده خیلی از شعارها می‌شد و چون استراتژی نظام از زبان امام خمینی(ره) صادر می‌شد و هدایت انقلاب به دست ایشان بود، برای همین بسیاری از صحبت‌های امام (ره) تبدیل به شعارهای همگانی می‌شد و سپس نهادهای تبلیغی دست‌اندرکار در تمام جبهه‌ها، آن شعار را تیتر کرده و بر پیشانی‌بندها یا بازوبندها می‌نوشتند و آن را انتشار می‌دادند.

برخی از شعارها نیز برخاسته از متون دینی، آیات قرآن، احادیث و روایات و نظایر آن بود که بیانگر هویت مذهبی رزمندگان ایرانی بود. چرا که شعار یعنی علامت و نشان، و نیروهای نظامی خودی با تمسک به این شعارها، خود را از غیرخودی و دشمنان متمایز می‌ساختند.

بنابراین بسیاری از شعارها در نطفه اولیه، خودجوش بود، اما بعداً چون مورد پسند همگان واقع می‌شد با تمایل بسیار آن را پذیرفته و تکرار می‌کردند و نهادهای تبلیغی و متولیان امور فرهنگی در جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها، آن را عمومیت می‌دادند و بدین ترتیب شعارها فراگیر می‌شد.

شعارهایی نظیر «جنگ، جنگ تا پیروزی»، «جنگ جنگ تا رفع فتنه در جهان»، «راه قدس از کربلا می‌گذرد»، «این گل پرپر ماست، هدیه به رهبر ماست»، «می‌جنگیم می‌جنگیم، سازش نمی‌پذیریم»، «موشک جواب موشک»، «عزا عزاست امروز روز عزاست امروز، مهدی صاحب زمان صاحب عزاست امروز»، «برای دفن شهدا، مهدی بیا مهدی بیا» و ....